Wat Bob Dylan en Sufjan Stevens ons leren over content

Wat contentmakers en muziekartiesten met elkaar gemeen hebben? Ze vertellen allebei een verhaal. Ze brengen een boodschap over. En dus kunnen we veel van elkaar leren. Vier Beklijvers vertellen over de artiesten die hen inspireren op contentgebied. 

Bente – Bob Dylan

De meeste van mijn favoriete artiesten zijn al jaren dood. Toevallig behoren vijf van mijn lievelingsmuzikanten ook nog eens tot de 27 club. Janis Joplin, Jimi Hendrix, Jim Morrison, Kurt Cobain en Amy Winehouse overleden allemaal op hun 27^e. Pfoeh, dan zou ik zelf nog maar een jaar hebben… Nee, ik hoop dat ik het net zo lang volhoud als mijn all time favourite: Bob Dylan. Die wordt dit jaar 80 en is nog altijd actief.

Niet de beste zanger

Dylan is zeker niet de allerbeste zanger. Zijn liveoptredens zijn geen zak aan. Hij lacht geen minuut, spreekt het publiek amper toe en kijkt alsof het van hem allemaal niet zo nodig hoeft.

Dylans teksten zijn verhalen op zich

Waarom ik hem dan toch zo geweldig vind? Zijn teksten zijn fenomenaal. Soms simpel en poëtisch, dan weer ruig en opzwepend. Het zijn verhalen op zich. Neem Hurricane, een nummer over een Afro-Amerikaanse bokser die ten onrechte werd veroordeeld. Of Like a Rolling Stone, over een vrouw die uit de gratie is geraakt. Dat nummer deed mij zoveel dat ik de titel op mijn arm heb laten tatoeëren.

Bob Dylan inspireert mij mateloos. Ik hoop dat ik op een dag een tekst schrijf die zo goed in elkaar zit als zijn nummers. Een tekst die over brede maatschappelijke onderwerpen gaat, maar je tegelijkertijd persoonlijk aanspreekt. Kortom: een tekst die mensen zo raakt als Dylans nummers mij raken.

Marlous – Yentl en de Boer

Van de King of Pop Michael Jackson tot operacomponisten: er zijn talloze artiesten die mij inspireren. Maar op dit moment leer ik het meest van het muzikaal absurdistische cabaretduo Yentl en de Boer.

Winnaar Annie M.G. Schmidt-prijs

Hun lied Ik heb een man gekend kwam een paar jaar terug precies op het juiste moment in een Spotify-lijst voorbij: een paar dagen na een relatiebreuk. Tussen alle tranen door brak dankzij dit nummer een lach op mijn gezicht door. Wat bleek na wat googelen: het duo had met dit stukje taalkunst in 2014 de Annie M.G. Schmidt-prijs in de wacht gesleept. En Annie was sowieso al een groot favoriet van me, dus dat verklaarde een hoop.

In tijden waarin elektronisch geproduceerde muziek ons om de oren vliegt, zijn Yentl en de Boer onwaarschijnlijk onderscheidend. Met hun gitaar en piano – die ze uiteraard zelf bespelen – keren ze terug naar de basis. Hun twee veelzijdige stemmen vullen elkaar optimaal aan. Daarmee staat het fundament alvast als een huis.

Dat ze in het Nederlands zingen, zorgt ervoor dat ieder woord binnenkomt

Tel daar een groot gevoel voor taal en (zwarte) humor bij op, en je hebt een succes. Via een slimme opbouw van coupletten brengen ze de luisteraar bij de clou die je laat huilen van ontroering – maar meestal van het lachen. En dat ze in het Nederlands zingen, zorgt ervoor dat ieder woord bij mij nét iets harder binnenkomt.

Een inspiratiebron voor mij als contentmaker: ik ben niet vies van een beetje emotie of (zwarte) humor in mijn teksten. Mits het past bij de klant, het doel en de doelgroep van mijn tekst. Maar dat je er heel succesvol mee kan worden, bewijzen Yentl en Christine.

Mark – Sufjan Stevens

Ik ben fervent muziekluisteraar. Dagelijks krijg ik een gelukzalig gevoel van muziek. En dat gebeurt bij mij vooral bij muziek die eenvoud in zich heeft, en het liefst ook wat rauw en rafelig klinkt. Puurheid is wat mij vooral trekt. Dat je het ‘echte’ leven van iemand beluistert door een inkijk te krijgen in de gemoedstoestand van de artiest.    

Schaven tot de kern overblijft

Mijn oldtime favorite artiest is niet voor niets PJ Harvey. Vooral op haar eerste platen is zij zo ontzettend to the point. Zij is een meesteres in kill your darlings; net zo lang schaven totdat alleen de kern overblijft. Dat principe is voor mij ook een belangrijk streven bij het maken van professionele content.

De artiest die mij de laatste jaren enorm raakt, is Sufjan Stevens. En dan vooral zijn plaat Carrie & Lowell. Een intiem muzikaal document over de dood van zijn moeder Carrie. Hij haalt op het album herinneringen aan over de drie zomers die hij voor het overlijden van zijn moeder doorbracht met haar en zijn stiefvader Lowell.

Ik ken weinig artiesten die zo oprecht hun gevoel overbrengen

Dit doet hij op zo’n directe en indringende manier, dat dit volledig binnenkomt. Ik ken weinig artiesten die zo oprecht hun gevoel overbrengen. Sufjan is volledig open en eerlijk. Hij doet geen moment aan zelfcensuur. En het woord schaamte kent hij niet.

Dat Sufjan wel heel erg diep is gegaan op Carrie & Lowell, blijkt uit het feit dat hij na één interview over de release in 2015, meteen alle vervolginterviews afblies. Tja… dan heb je blijkbaar echt alles van jezelf gegeven in je muziek; dat verdere communicatie erover alleen nog maar afbreuk doet aan de kern die je wilt overbrengen. Prachtig!

Lisa – Jamie Lawson

De vraag “Wie is je favoriete artiest?” valt voor mij in dezelfde categorie als “Wat is je lievelingseten?” Waar het water me de ene dag in de mond loopt als ik denk aan een romige risotto, heb ik de andere dag meer zin in een lichte salade. Ook mijn keuze voor muziek is afhankelijk van mijn gemoedstoestand.

Huilen bij BLØF

Zo word ik op een vrolijke dag nóg vrolijker als I wanna dance with somebody van Whitney Houston uit de speakers knalt. En heb ik op baaldagen meer dan één keer gehuild bij Donker Hart van BLØF.

Maar welke artiest inspireert mij op contentgebied? Dat is op dit moment Jamie Lawson. Ik zat in de trein toen ik voor het eerst echt luisterde naar Wasn’t expecting that van deze Engelse singer-songwriter. Een nummer dat vaak voorbijkomt in verschillende afspeellijsten op Spotify, maar waarbij ik nooit goed naar de tekst had geluisterd. Totdat moment in de trein.

Het nummer is een levensverhaal, verteld in slechts drie minuten

Het nummer bleek een levensverhaal. Verteld in slechts drie minuten. Door een paar belangrijke momenten uit te lichten, zag ik het leven van de twee mensen waarover dit nummer gaat voorbijgaan. En dat ontroerde me. Toen, maar als ik het nummer nu luister raakt het me weer.

Wat Lawson me met dit nummer leerde? Je hebt niet veel woorden nodig om een verhaal te vertellen. Maak het beeldend, focus op een paar key-momenten. Zo neem je je publiek mee. Doe je dat goed? Dan raakt het. Misschien zelfs wel meer dan één keer.

Headerbeeld: Austin Distel via Unsplash