Contentlessen uit 3 favoriete kinderboeken

“Ken je Floortje Bellefleur nog? O, en niet te vergeten: de Hoe overleef ik-serie!” Voor deze aflevering van Favorieten van Beklijf gingen vier Beklijvers terug in de tijd. Het is namelijk Kinderboekenweek! En dus delen we de kinderboeken van toen die ons vandaag de dag nog steeds inspireren.

Marlous – Spijt! (Carry Slee)

Altijd als ik aan dit boek denk, word ik nog even misselijk als toen ik het voor het eerst las. Dat was toen ik een jaar of 11 was. Ongeveer even oud als hoofdpersoon Jochem uit dit boek. Jochem is het mikpunt van pesterijen. Klasgenoot David pest niet mee. Maar hij durft zijn mond ook niet open te doen.

‘De allermoeilijkste verhalen zijn misschien wel de belangrijkste om verteld te worden’

Geen goede afloop

Op een ochtend vertelt de rector dat Jochem na een klassenavond niet is thuisgekomen. David voelt zich schuldig en wil samen met een vriendin tegen Jochem zeggen dat het ze spijt. Maar als ze Jochems tas in een meer vinden, beseffen ze dat het te laat is.

Dit einde sloeg bij mij in als een bom. Veel kinderboeken die ik daarvoor had gelezen, liepen goed af. Maar Carry Slee durfde het aan om een nachtmerrie tot leven brengen: Jochem pleegde zelfmoord.

Verplicht op de leeslijst

Dat was misschien extra heftig omdat ik zelf ook weleens het slachtoffer van pesterijen was. En omdat ik zelf ook weleens terug had getreiterd. Zo lang dat op scholen nog steeds gebeurt, mag dit boek van mij verplicht op iedere leeslijst staan.

Het leert me ook dat ik als schrijver het lef moet hebben om woorden te geven aan de allermoeilijkste verhalen. Want die verhalen zijn misschien wel de belangrijkste om verteld te worden.

Bente – Harry Potter (J.K. Rowling)

Als elfjarig meisje was ik oprecht een beetje teleurgesteld toen ik geen brief ontving. Geen brief met een rode stempel, waarin stond dat ik toegelaten was tot Zweinsteins Hogeschool voor Hekserij en Hocus-Pocus. Stiekem hield ik er altijd rekening mee dat ik een heks was. Maar helaas, het mocht niet zo zijn.

‘Ik heb de hele reeks meer dan tien keer gelezen’

Gelukkig kreeg ik de toverwereld mee vanuit het oogpunt van Harry. Want wat werd ik meegezogen in zijn avonturen. Inmiddels heb ik de hele reeks meer dan tien keer gelezen. Ook als volwassene krijg ik geen genoeg van de (oorspronkelijke) kinderboekenserie.

Smekkies in Alle Smaken

Onbewust heb ik veel van J.K. Rowling opgepikt. Bijvoorbeeld hoe belangrijk het is om beeldend te schrijven. Om details te noemen die lezers het gevoel geven dat ze erbij zijn. Om concrete voorbeelden te gebruiken en realistische dialogen weer te geven. Waarbij stiltes vallen, mensen af en toe kuchen of afgeleid zijn. Je krijgt het gevoel dat je de personages écht kent. En dat je de Smekkies in Alle Smaken kunt proeven.

Doorzetten

Wat ik nog het allersterkst vind, zijn de uitgekiende verhaallijnen en plottwisten. Dat je in het zevende boek iets leest wat in het tweede boek al zijdelings aan bod kwam. Oooooooh, zit dat zó! Om die reden kan ik de boeken blijven lezen.

Wat J.K. Rowling me verder heeft geleerd? Dat je moet blijven doorzetten. Ook al word je door twaalf uitgevers afgewezen. Wat ben ik blij dat de dertiende er wel iets in zag.

Ruben – De Kleine Kapitein (Paul Biegel)

“Ga nou eens een boek lezen”, zei mijn moeder vaak als ik me weer eens zat te vervelen. “Saai!”, snauwde ik dan terug. Gelukkig had ik twee ouders die me graag voorlazen voordat ik naar bed ging. En dat was niet saai. Als ik mijn ogen dichtdeed, kon ik net doen alsof ik in het verhaal zat. En dan ging ik het liefst mee op avontuur met de Kleine Kapitein.

‘Paul Biegel brengt een mysterieuze wereld tot leven’

Papegaaien, zeerovers en vuurspuwers

In het gelijknamige boek van Paul Biegel vaart de Kleine Kapitein over de woeste, wilde zee. Hij komt langs de haven van Silikuu, waar de inwoners op papegaaien lijken omdat ze rode, groene en gele kleren dragen. Hij meert aan bij het eiland van Groot en Groei, waar alle planten enorm zijn. En hij komt reuzen, zeerovers, schipbreukelingen en vuurspuwers tegen.

Originele beeldspraak

Snap je al een beetje waarom ik mij zo graag liet meevoeren door De Kleine Kapitein? Paul Biegel brengt in zijn boek een spannende, grappige en mysterieuze wereld tot leven. De originele beeldspraak en andere storytelling-technieken zuigen me moeiteloos die wereld in. In De Kleine Kapitein staan geen plaatjes, maar ik zie elk avontuur nog zo voor me.

Als contentmaker vind ik het ook leuk mijn publiek mee te nemen in een verhaal. Mijn content gaat (helaas!) meestal niet over reuzen, spooksteden of geheimzinnige eilanden. Maar de storytelling-technieken die Paul Biegel gebruikt, probeer ik ook vaak toe te passen. In de hoop dat mijn publiek mijn content niet “saai!” vindt.

Lisa – Achtste-groepers huilen niet (Jacques Vriens)

Van De bende van de Korenwolf tot De dikke meester Jaap. Als kind verslond ik de boeken van Jacques Vriens. Maar van alle verhalen maakte vooral Achtste-groepers huilen niet op mij een onuitwisbare indruk.

‘Nog steeds als iemand over een beenmergpunctie begint, denk ik terug aan Akkie’

Levendige herinneringen

Hoofdpersoon Akkie zit in groep acht. Net als haar klasgenoten is ze druk met het voetbaltoernooi, de Cito-toets, het schoolkamp en de musical. Maar alles verandert als ze de diagnose leukemie krijgt.

Wat me vooral is bijgebleven, is hoe positief Akkie blijft. Ondanks de blauwe plekken, vermoeidheid en de nare behandelingen. Het hoofdstuk waarin ze een beenmergpunctie ondergaat, kan ik me levendig herinneren. Nog steeds als iemand over die ingreep begint, denk ik terug aan Akkie.

Met een lach en een traan

Net als in het echte leven, gaan geluk en verdriet hand in hand in Achtste-groepers huilen niet. Het is echt een boek met een lach en een traan. Een kunst die Jacques Vriens als geen ander beheerst. Hij combineert de ernstige situatie van Akkie met luchtige groep acht-problemen. Zo komt het verhaal ook bij een elfjarig meisje binnen, zonder dat het té heftig is.

En dat ik nu, zeventien jaar later, nog steeds weleens terugdenk aan Akkie? Daaruit blijkt dat Jacques Vriens zijn vak goed heeft begrepen.

Beeld: Lina Kivaka via Pexels (header), Madalyn Cox via Unsplash (Harry Potter)