Deze Oscar-waardige documentaires inspireren ons

Een goede documentaire weet een complex onderwerp boeiend en begrijpelijk te maken. En laat dat nou net zijn wat ook wij het liefste doen. Elk jaar wordt de beste documentaire bekroond met een Oscar. Drie Beklijvers doen alvast een voorzetje en nomineren de documentaires die hen nog steeds inspireren (ook al zijn ze al een paar jaar oud). 

Milah – For Sama (2019)

Een paar jaar geleden zag ik For Sama, een documentaire die veel indruk heeft gemaakt. Deze docu gaat over de Syrische burgerjournalist Waal al-Kateab. Een jonge vrouw die met haar man en pasgeboren dochter in Aleppo woont wanneer de oorlog uitbreekt.

Horror-beelden uit Aleppo

De mooie Waal al-Kateab is getrouwd met Hamza, een Syrische arts. Ze staan aan het begin van een prachtig leven samen met hun dochtertje Sama. Waal is een burgerjournalist in hart en nieren en legt de politieke ontwikkelingen in Syrië vast. Ze neemt je mee in de onenigheid tussen verschillende bevolkingsgroepen en de grote politieke druk, totdat de oorlog uitbreekt.

“Waal blijft en neemt ons mee om het verhaal van binnenuit te kunnen vertellen”

De grote uittocht uit Syrië begint. Miljoenen inwoners verlaten huis en haard voor een veilig onderkomen. Maar Waal, Hamza en Sama niet. Zij blijven. Hamza om te werken als arts. Waal om de verschikkingen van de oorlog vast te leggen.

Van binnenuit

Waarom For Sama mij zo raakt? Ik denk omdat het verhaal niet komt van een buitenlandse oorlogsjournalist, die veiligheid zoekt in schuilkelders en hotelkamers. Maar van een jonge vrouw, wiens toekomst en veiligheid in één klap weggenomen zijn. Een vrouw die haar dochter moet opvoeden in een oorlog en vreest voor het leven van haar man.

Je ziet de pijn en de kracht van iemand die intens van haar land houdt. Ze blijft en neemt ons mee om het verhaal van binnenuit te kunnen vertellen. Alles voor een stukje menselijkheid in een wereld van ellende. Vastgelegd voor Sama.

Ruben – Tell Me Who I Am (2019)

Wat als je vandaag opeens je geheugen verliest? Waar je woont, wat voor werk je doet, wie je bent: alles weg. Het overkomt Alex Lewis als hij op zijn 18e in een motorongeluk komt. Hij herkent alleen nog maar zijn tweelingbroer Marcus. Die vertelt Alex wie hij is, wat voor jeugd hij heeft gehad en wat voor familie hij heeft. Maar als Alex ouder wordt, ontdekt hij dat Marcus niet het hele verhaal vertelt. Kan hij zijn broer wel vertrouwen? Daar gaat Tell Me Who I Am over.

Het mysterie ontvouwt zich

Ik zag de documentaire in 2019 op Netflix en ben hem nooit meer vergeten. Een echte beklijver dus. Maar wat maakt deze documentaire mijn favoriet? Dat zit ‘m in de spanning die in de film zit. Aan het begin van Tell Me Who I Am weet je als kijker net zoveel als Alex: niks. Het mysterie en bedrog ontvouwt zich voor je ogen. Hierdoor leef je enorm mee met Alex. Het voelt bijna alsof je als kijker onderdeel wordt van het verhaal.

“Door informatie achter te houden zuig je je doelgroep je verhaal in”

Informatie achterhouden

Wij pleiten er vaak voor om alle belangrijke informatie zo snel mogelijk weg te geven in onze content. Logisch, aangezien mensen online vooral taakgericht naar informatie zoeken. Dat is een heel andere mindset dan wanneer je door Netflix scrolt.

Maar er is dus ook wat te zeggen voor het achterhouden van informatie. Daarmee zuig je je doelgroep je verhaal in. En laat je hen meeleven met je hoofdpersonage. Als je dat goed doet, zal je content nog heel lang beklijven.

Mark – The Act of Killing (2012)

The Act of Killing is de meest indrukwekkende documentaire die ik ooit heb gezien. De manier waarop regisseur Joshua Oppenheimer besluit het gruwelijke verhaal van de Indonesische doodseskaders te vertellen is origineel, aantrekkelijk en effectief.

Loslopende horror-heren

Het onderwerp van de documentaire is de gewelddadige Indonesische machtsovername in 1965 door Soeharto. Tijdens deze strijd worden honderdduizenden tegenstanders van Soeharto koelbloedig uit de weg geruimd. Speciale doodseskaders spelen hierbij een cruciale rol. De hoofdpersonen uit de documentaire zijn Anwar Congo en zijn vrienden: brute beulen van een van de meest beruchte doodseskaders.

“Verzin een list als je je verhaal eigenlijk niet kunt vertellen”

Het bizarre: deze horror-heren lopen nog altijd vrij rond. Als stokoude mannen, dat wel. In The Act of Killing vertellen ze vol trots over de slachtpartijen van toen. De beulen zijn nooit verantwoordelijk gehouden voor hun misdaden tegen de menselijkheid. Omdat ze door de leden van de populaire, rechtse paramilitaire organisatie Pemuda Pancasila vereerd worden om hun ‘patriottische’ daden. Pemuda Pancasila heeft nog een enorme aanhang onder bevolking en vooraanstaande politici en bestuurders zijn zelfs lid.

Een film over een film

Wat de docu zo briljant maakt? Oppenheimer weet de hoofdpersonen te overtuigen om een fictieve film over de moordpartijen te maken. Het maakproces wordt door Opperheimer als documentairemaker gefilmd. De beulen gaan bij het maken van hun film terug in de tijd en kruipen ook letterlijk in de rol van hun slachtoffers.

En dan komt opeens het besef.

Er start een emotionele reis voor Anwar en zijn vrienden. Ze zien en voelen voor het eerst wat ze al die onschuldige mensen hebben aangedaan. Echt heel indrukwekkend om te zien!

The Act of Killing leert mij twee belangrijke contentlessen. Eén: verander het perspectief radicaal en je werpt een totaal ander licht op een onderwerp. Twee: verzin een list als je je verhaal eigenlijk niet kunt vertellen door (maatschappelijke) gevoeligheden.

Ook inspirerende content maken?

Wij houden er van om complexe onderwerpen begrijpelijk en interessant te maken. Of het nu een documentaire, explainer-video, of interview is. Wij maken content die boeit, bindt en beklijft. Benieuwd naar de video’s die wij eerder namens onze klanten maakten? Bekijk dan onze showreel hieronder, of bezoek ons YouTube-kanaal.

En neem contact met ons op als je wel wat hulp kan gebruiken met het maken van een sterke video. Dan gaan we samen aan de slag!